Introwertyk czyli kto?
Czy introwertyk może pracować z ludźmi? Czy może spełniać się w roli polegającej na kontakcie z ludźmi? Czy może być dobrym handlowcem, liderem, obsługiwać klientów czy występować publicznie? Odpowiedź brzmi „Tak”! W dodatku, może odnosić sukcesy i się świetnie przy tym bawić.
Przez lata narosło wiele mitów o introwertykach. Że nie lubią ludzi, że siedzą zamknięci w domowych jaskiniach, nie chodzą na imprezy i mają bladą cerę. Najwyższy czas je obalić.
Introwersja w życiu
Sama jestem introwertykiem i przez lata pracowałam jako przedstawiciel handlowy oraz zajmowałam się obsługą klientów. Obecnie jestem współwłaścicielem firmy doradczo-szkoleniowej i rozwijam się jako trener. I co? Idzie mi świetnie. A przecież powinnam siedzieć w domu i nie rozmawiać z ludźmi…
Czym zatem jest introwertyzm i jak się objawia? Pojęcie to wprowadził Carl Gustav Jung ponad 100 lat temu publikując swoją pracę na temat typów osobowości. Natomiast Jerome Kagan w swoich długofalowych badaniach w USA udowodnił, że introwersja i ekstrawersja zależy w dużej mierze od budowy naszego mózgu. Introwertycy to osoby, które skupione są na swoich wewnętrznych przeżyciach i które są bardziej wrażliwe na bodźce do nich docierające takie jak np. dźwięk czy zapach. Introwertycy zatem potrzebują mniejszej ilości bodźców, aby poczuć pobudzenie i zainteresowanie niż ekstrawertycy, którzy to z kolei skupiają się na przeżywaniu i poznawaniu świata zewnętrznego.
Ja u siebie przejawy introwersji obserwuję w różnych sytuacjach. Przykładem może być czas spędzony w większym gronie na przykład przy wspólnym stole. Wówczas, gdy wiele osób rozmawia jednocześnie na różne tematy, w dodatku przekrzykując się nawzajem, a do mnie dociera za wiele informacji to w konsekwencji nie wiem na czym mam się skupić. W takiej sytuacji wolę się wyłączyć i nie brać udziału w dyskusji lub po prostu wyjść z pomieszczenia. Potrzebuję kilku chwil wyciszenia, by móc wrócić do towarzystwa.
Kolejnym przykładem takiej sytuacji jest podróż do domu przez zatłoczone miasto w popołudniowych korkach. Jednoczesny dźwięk trąbiących samochodów, przeciskającej się karetki, wiadomości w radiu i rozmów współpasażerów to dla mnie za dużo bodźców jednocześnie. Szczególnie gdy w tym wszystkim mam się skupić na jak najsprawniejszym i bezpiecznym pokonaniu popołudniowych tłumów na ulicach.
To dwa przykłady trudnych dla mnie sytuacji. Nie oznacza to jednak, że są tylko takie. Gdy pracowałam jako handlowiec mój introwertyzm, wbrew pozorom, ułatwiał mi moje zadania. Podczas spotkań z klientami nie wylewałam z siebie potoku słów, a dużo słuchałam. Dzięki temu mogłam się więcej dowiedzieć o moim rozmówcy i jego potrzebach. Wśród wielu osób mam opinię osoby, która mało mówi, ale gdy się już odezwie trafia w punkt. Jestem też osobą refleksyjną i spostrzegawczą. Do wielu wniosków potrafię dojść samodzielnie. Na forum nie walczę o uwagę innych za wszelką cenę.
Introwertyka charakteryzują również takie cechy jak konsekwencja i rozbudzanie ciekawości w rozmówcy poprzez zadawanie trafnych pytań i przedstawienie tematu w taki sposób, aby nie zdradzić wszystkich szczegółów od razu.
To są cechy, które ułatwiły mi pracę z klientami. I choć kontakt z dużą ilością osób sprawia, że wieczorem potrzebuję wyciszenia i odpoczynku, nie oznacza, że nie lubię z nimi pracować. To co ja i każdy introwertyk, może dać innym ludziom to atencja, wysłuchanie z uważnością, analiza faktów i wyciąganie wniosków. A idąc krok dalej, to są również cechy, które sprawiają, że introwertycy mogą być świetnymi liderami bądź menedżerami projektów.
Czy introwertyk jest skazany na porażkę podczas wystąpień publicznych?
Introwertyzm jest też często utożsamiany z nieśmiałością i strachem przed wystąpieniami publicznymi. Warto jednak mieć świadomość, że nie jest to jedynie domena osób z większą wrażliwością na bodźce. Lęk przed przemawianiem przed większym gronem ma nawet swoją nazwę – glossofobia i może dotknąć każdego, niezależnie od temperamentu. Jego podłoża można szukać między innymi w negatywnych doświadczeniach z dzieciństwa. Na szczęście, tak jak z każdym lękiem, i z tym można pracować. Jesteśmy w stanie oswoić nasz strach np. poprzez świadome wystawianie się na działanie stresogennego czynnika. W praktyce oznacza to, że możemy zacząć od krótkich wystąpień przed najbliższymi np. składając życzenia urodzinowe na forum lub wznosząc toast. Później możemy stopniowa rozszerzać grono odbiorców przygotowując prezentację w pracy, występując na zebraniu wspólnoty mieszkaniowej lub weselu znajomych.
Introwersja to nie wyrok…
To co jest również ważne, gdy mówimy o różnych cechach osobowości, to fakt, że na świecie właściwie nie ma stuprocentowych introwertyków lub ekstrawertyków. A to oznacza, że w różnych sytuacjach możemy czerpać z przeciwstawnej cechy. Możemy również poprzez swoje świadome działania, przesuwać się na osi introwersja-ekstrawersja ku środkowi. Warto pamiętać, że nie wartościujemy skrajnych cech osobowości. Bycie introwertykiem lub ekstrawertykiem nie jest ani dobre, ani złe. Introwersja nie jest też wyrokiem. I chociaż, żyjemy w czasach, w których dociera do nas ogromna ilość potrzebujemy znaleźć dla siebie optymalne warunki do funkcjonowania. Pomoże w tym odpowiedzenie sobie na poniższe pytania:
- Przy jakiej ilości bodźców (poziom hałasu, liczba osób wokół mnie, ilość docierających informacji jednocześnie) jestem najbardziej efektywna?
- Jak reaguję, gdy mam za dużo lub za mało bodźców? Np. czy się wycofuję, reaguję nerwowym śmiechem, płaczem, nudzę się lub dostaję bólu głowy?
- W jakich warunkach najlepiej się regeneruję? Może odprężająco działa na mnie spacer, muzyka w słuchawkach albo rozmowa z najbliższą mi osobą?
Oczywiście w przypadku powyższych pytań ilość możliwych odpowiedzi jest nieograniczona. Każdy z nas może mieć inaczej. Jednocześnie istotne jest to, abyśmy znali siebie i w miarę możliwości dostosowywali warunki życia, pracy, wypoczynku, do tego z czym nam najlepiej.
Ewa Popławska
Partner Zarządzający Together Consulting
O tym, jak rozwijać się w biznesie, posłuchaj tutaj: PODCAST TOGETHER CONSULTING
